بی عنوان./

من الان بیست و یک سالمه،و هیچ هنری،هیچ توانایی،هیچ علمی،هیچ نکته ی مثبتی تویه خودم نمی بینم.از زندگیم لذت نمی برم،به شدت درگیرم با خودم،و گیج و سردرگم.ثبات خاصی ندارم،در واقع اصلا ثبات ندارم.دوستی ندارم.و کلی کلی کلی امکانات و نعمت در اختیارم هست،که هیچ استفاده ای ازشون نمی کنم،جزء بدی در حقشون.و به نظرم به شدت منطقی میاد که اکسیژنی رو که مصرف می کنم هم حق خودم ندونم.و واقعا نمی دونم.و شرم دارم.خیلی خیلی زیاد.